Zrzuca z Nieba płatki konwalii

Większość mistyków w ostatnich czasach była powoływana do ofiarowania swoich cierpień za kapłanów.

Dlatego zrozumiała jest aktualność postaci i idei cierpień s. Wandy Boniszewskiej, stygmatyczki ze Zgromadzenia Sióstr od Aniołów, tak bliskiej nam czasowo, bo zmarłej zaledwie przed czterema laty. Bóg ją powołał od najmłodszych lat. Już w dniu I Komunii świętej Pan Jezus po raz pierwszy przemówił do niej wyraźnym głosem, podczas adoracji Najświętszego Sakramentu, wspominając o swym Boskim pragnieniu dusz i zachęcając do przyjęcia cierpień, które w przyszłości mają ją spotkać. Po przyjęciu sakramentu bierzmowania czuła w duszy dalsze ciche nawoływania do ofiary, do większej miłości bliźnich i do oddania sił Jezusowi: „Oddaj się całkowicie Mnie”. Odtąd Chrystus często zwracał się do niej z podobnym wezwaniem, i to w sposób ujmujący, jak świadczą o tym Jego pełne czułości słowa, którymi ją nazywał, jak np. „duszo wybrana, dziecię moje, iskro kapłanów, moja umiłowana oblubienico, pociecho moja...”.

Chrystus Pan wyraźnie domagał się od niej poświęcenia: „Będziesz całe życie za nic miana, niezrozumiana, będą cię usuwać, będziesz napastowana przez szatanów i złych ludzi, ogarną cię ciemności wewnętrzne. Te same, których już doznałaś, i jeszcze większe. Ale Ja cię wspomogę”.

Pan Jezus tak obrazowo wyjaśnił sens posłannictwa s. Wandy w dziele uświęcenia kapłanów: „Doświadczał będę, bo pragnę swoje plany przeprowadzić przez ciebie. Jeszcze jesteś niteczką pajęczą, ale chcę, byś była szyną”, po której pociąg jedzie, szyną, po której kapłani i zakony pojadą do celu”.

Ona to miała wspierać kapłanów, do których Chrystus się zwracał: „O wy, kapłani, krzyżem macie pieczętować dusze i z tą pieczęcią będą wpuszczone do Serca Mego. Tu, u stóp Krzyża, wzmacniajcie się razem z Matką Moją. Ona tu stała, współbolała. Pragnę od was ofiary całopalnej aż do zniszczenia. Przelałem Krew, a od was żądam ofiary aż do szaleństwa, ofiary dla miłości Mojej. Pozyskujcie dusze dla Mego Serca, bo ich stale brak. Głodny jestem dusz”.

Zlecone jej posłannictwo s. Wanda przyjęła i pozostała mu wierna, co szczególnie było widoczne w bolesnych doświadczeniach jej życia. Wymienić tu trzeba dar stygmatów, które naznaczyły jej życie wręcz męczeństwem. Było jej dane przeżywać chwile męki Chrystusa i Jego śmierci.

Siostra Wanda przyjmowała boleści i choroby innych osób. Nie można pominąć także jej cierpień duchowych. Starannie ukrywała dar stygmatów oraz przez wiele lat obywała się bez pokarmu. To, a także jej nieraz dziwny i niezwyczajny sposób bycia, było powodem braku zrozumienia w jej otoczeniu i bardzo trudnych przeżyć.

Bolesne też było czasem znęcanie się nad nią szatana i zadawanie przez niego bólu. Zdumiewające elementy zawiera aresztowanie naszej stygmatyczki przez organa władzy sowieckiej, osądzenie jej i pobyt w więzieniu przez niemal 7 lat. Jakże interesujące są jej przeżycia tam, ale na uwagę zasługuje żywe zainteresowanie nią służb bezpieczeństwa. Starano się bowiem biciem, a nawet elektrowstrząsami wymusić na siostrze kontynuacje wypowiedzi, które słyszała w jej ekstazach. Były też wypadki zainteresowania się nią i nawrócenia urzędników więziennych. Przy zwolnieniu z więzienia s. Wanda przedstawiła dokument, że była uwięziona niewinnie.

Te wyrywkowe wypowiedzi powinny prowadzić do uznania aktualności samej postaci s. Wandy, wiedzy o jej przeżyciach, a przede wszystkim o przedziwnych drogach działania Bożego. Nadzwyczajność tego działania jest dobrą ilustracją do zrozumienia nauczania Chrystusa Pana, który dusze wybrane prowadzi drogą Jego naśladowania, także poprzez cierpienie.

Na końcu trzeba dodać, że można prosić s. Wandę o wstawiennictwo. Ona bowiem, która nazywała siebie „konwalią leśną”, obiecywała, że w Niebie będzie miała większe możliwości pomagać ludziom i wypraszać łaski, niejako zrzucając stamtąd płatki konwalii.

Ks. Jan Pryszmont

Ks. Tadeusz Rogalewski MIC